انشا درمورد باران همراه با بند مقدمه بندهای بدنه بدنه نتیجه

انشا در مورد باران همراه با مقدمه و نتیجه انشا درباره باران با مقدمه و نتیجه انشا در مورد باران با مقدمه و نتیجه انشا درمورد باران پایه دهم انشا عادی در مورد باران انشا درمورد باران رحمت الهی انشا در مورد قطره باران انشا درباره خاطره یک روز بارانی

مقدمه:
باران یعنی بوی کاهگل خانه‌ی پدربزرگ،یعنی قرص آرام بخش،یعنی زیبا ترین نعمت الهی برای ما و سایر موجودات و البته قطره‌ای مدهوش کننده است.

بدنه:
آسمان یکباره روشن و خاموش شد،صدای عجیبی به گوش می رسید گویا رعد و برق است.آسمان سیاه و قرمز شد و باران شروع به بارش کرد.نم نم می بارد و بوی خاک در هوای لطیف بارانی پراکنده میشود.
چنان احساس آرامش می کنم که انگار دنیا مال من است. نفس های عمیق میکشم و زندگی را با تمام وجود حس میکنم انگار تا قبل از باران مرده بودم و الان زنده شدم و زندگی می کنم. قطره های ناب و شفاف باران که به چشمانم میخورد من را غرق در خالق هستی می کند.
ای کاش می شد بوی باران و خاک باران خورده را در شیشه‌های بزرگ عطر محصور کرد.چون بوی باران از گران‌ترین،بهترین و مارک‌ترین عطر هاست.عطری که یادآوری می کند خدا همین حوالی است.
باران که می بارد بعضی ها دلشان می گیرد.برخی شاد می شوند و خیلی ها شاعر میشوند.تازه یادشان می افتد که احساسات پاک و زلالی هم هست که در لابه‌لای فکر های روزمره فراموشش کرده بودند.
در بارش باران عدالت را میتوان دید،چون قطره‌ها،در همه‌ی محله‌های یک شهر یا بر بام خانه‌های یک محله،با یک نواخت مساوی فرو می ریزد.

نتیجه:
چه خوب است که ما با وجود باران و بویش به عظمت و بزرگی خالق هستی پی ببریم و هر لحظه شکر گزار نعمت هایش باشیم.

انشا زیبا و ادبی درباره باران و توصیف این رحمت الهی

انشا درمورد باران پایه دهم انشا در مورد قطره باران انشا در مورد باران با مقدمه انشا عینی در مورد باران انشا در مورد باران همراه با مقدمه و نتیجه انشا درباره خاطره یک روز بارانی انشا از زبان باران انشا های ادبی بسیار زیبا

 

بوی نم خاک اغشته شده از قطرات ریز و درشت باران را با ولع نفس میکشیدم و ریه هایم را از طراوتش پر میکردم و حس خوب حاصل از ان را به تکاتک سلول های بدنم تزریق میکردم،گوش هایم از صدای چیکه چیکه ضرابت قطرات بر روی شیشه های ویترین مغازه ها پر شده بود به راستی که بهترین نغمه موسیقی همین است.

اما این باران، باران همیشگی نبود، دلسوز نبود، عاشق نبود،دلگیر بود، با غیظ میبارید،این را هرکس دیگری میتوانست بفهمد و درک کند. شاید باران نیز همانند من کینه پاشت، بغض بزرگ گلویش مانع از نفس کشیدن میشد، شاید هم کلافه شده بود...

پوزخندی به تمام تفکرات بچه گانه و غم انگیز ذهن بیمار شده ام زدم، باران میبارید، دیگر دلگیر بودن چه معنایی داشت؟!

آهی ناخواسته از سینه ام بلند شد، پرده ای اشک بر روی چشمان قهوه ای رنگ و درشتم پدیدار شد، تا به خود جنبیدم دانه های بزرگ همچون مروارید بر روی گونه های غوطه ور شدند، ناخوداگاه بیتی را زمزمه کردم (باران ببار بوی نمت آرام میکند/یار نبود،یار ندید،ز دوری او جان باختم).

کم کم صدای گریه ام در صدای غرش اسمان یکی شد، قدرت ایستادن بر روی پاهایم را از دست دادم و بر روی کف خیابان سرد و خیس رها شدم، زار میزدم، شیون میکردم، به درک که هزاران چشم پرسشگر به سمت من بود، به درک که زیر لب مجنون و دیوانه زمزمه میکردند، به درک که بعد از چند سال غرورم شکست، اینبار دیگر مهم من بودم نه دیگران، خود در اولویت حضور داشتم نه دیگران...

همچنان باریدم و باران نامردی نکرد و بارید...